มาตรฐานผลิตภัณฑ์สัตว์น้ำทางเคมี

ผลิตภัณฑ์สัตว์น้ำของประเทศผู้นำเข้า

มาตรฐานผลิตภัณฑ์สัตว์น้ำทางเคมี คำแนะนำมาตรฐานเคมีสำหรับผลิตภัณฑ์สัตว์น้ำของประเทศผู้นำเข้า

ผลิตภัณฑ์สัตว์น้ำ เช่น ปลา กุ้ง ปลาหมึก หอย ฯลฯ เป็นอาหารที่นิยมบริโภคทั่วโลก แต่ในกระบวนการเพาะเลี้ยง แปรรูป หรือการเก็บเกี่ยว อาจมีความเสี่ยงที่จะปนเปื้อนสารเคมี เช่น

โลหะหนัก (เช่น ปรอท แคดเมียม ตะกั่ว)
สารตกค้างจากยาสัตวแพทย์ (เช่น ยาปฏิชีวนะ)
สารเคมีจากสิ่งแวดล้อมหรือการแปรรูป (เช่น สาร PAHs จากการรมควัน)

เพื่อให้มั่นใจว่าอาหารที่นำเข้ามี ความปลอดภัยต่อผู้บริโภค แต่ละประเทศผู้นำเข้าจึงกำหนด “ค่ามาตรฐานทางเคมี” (Chemical Standards) หรือ “ค่าขีดจำกัดสูงสุดของสารปนเปื้อน (Maximum Levels – MLs)”

และ “ค่าขีดจำกัดสารตกค้างของยา (Maximum Residue Limits – MRLs)”

โดยอิงตามหลักสากลจาก Codex Alimentarius ซึ่งเป็นมาตรฐานอาหารระหว่างประเทศของ FAO/WHO

แล้วปรับให้เหมาะสมกับกฎหมายของแต่ละประเทศ เช่น สหภาพยุโรป (EU), สหรัฐอเมริกา (FDA), ญี่ปุ่น (MHLW), จีน (GB Standards) เป็นต้น

ประโยชน์ของการปฏิบัติตามมาตรฐานทางเคมี

สร้างความปลอดภัยให้ผู้บริโภค
ลดความเสี่ยงจากการบริโภคอาหารที่มีสารปนเปื้อนเกินค่ากำหนด
เพิ่มความน่าเชื่อถือของผู้ผลิต/ผู้ส่งออก
โรงงานที่มีระบบตรวจสอบและควบคุมคุณภาพทางเคมีจะได้รับความไว้วางใจจากลูกค้าและผู้นำเข้า
ลดความเสียหายจากการถูกปฏิเสธการนำเข้า
หากตรวจพบสารปนเปื้อนเกินมาตรฐาน สินค้าอาจถูกส่งกลับหรือทำลาย ซึ่งทำให้เสียค่าใช้จ่ายสูง
สนับสนุนการพัฒนาอุตสาหกรรมประมงอย่างยั่งยืน
การควบคุมสารเคมีช่วยลดผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมและสุขภาพของผู้บริโภค
ช่วยให้ผ่านการรับรองมาตรฐานสากลอื่น ๆ
เช่น GHPs, HACCP, ISO 22000, BRCGS ซึ่งมักอ้างอิงค่ามาตรฐานเคมีจาก Codex และกฎหมายผู้นำเข้า

ข้อสังเกตเชิงปฏิบัติ

ค่าที่แต่ละประเทศกำหนด ไม่เท่ากัน บางตลาดเข้มงวดกว่ากัน (ตัวอย่าง: ข้อถกเถียงเกี่ยวกับค่าปรอทในทูน่ากระป๋องในยุโรป). การเปรียบเทียบ species-by-species จำเป็นสำหรับสินค้าบางประเภท
Codex ให้กรอบมาตรฐานสากล แต่ผู้นำเข้าบางรายยังคงมีข้อกำหนดเฉพาะของตนเอง — จึงต้องตรวจทั้ง Codex และกฎเฉพาะของตลาดเป้าหมาย